وقتی خاص بودن عام شد، تنها خاص عامیّتست.
حافظ آن ساعت که این نظم پریشان مینوشتطائر فکرش به دام اشتیاق افتاده بود
گر مدد خواستم از پیرمغان عیب مکنشیخ ما گفت که در صومعه همت نبود
گر مدد خواستم از پیرمغان عیب مکن
شیخ ما گفت که در صومعه همت نبود