عصّار

از هاتف شنیدم،

گریه حافظ  چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی

و از ناصح،

دوست دارد یار این آشفتگی
کوشش بیهوده به از خفتگی

در مستی باور دارم هر دو صراطست.

لیک در منطق ریحان در دو سوی مقابل.