ریّان

از این دو راهی نمیدانی.
حرف بر انتخابست، میان خزانه‌داری همیشگی غمی یا عصیان کلام بر حرمتی چند ساله.
مهربانی، مرا به دومی خواند، لیک ریحان از فزون شدن غم عصیان بر غم پیشین میترسد.
ایکاش میگفتی چه کنم.

یاد باد آن کاو به قصد خون ما

عهد را بشکست و پیمان نیز هم

پ.ن. ساعتی بعد از تحریر، حافظ ناخواسته گفت:

با درد صبر کن که دوا میفرستمت